QADRİMNİ BİLMEZGE
Bir gece qalıp bir bağçada sensiz,
Tapmadım göñlümde tatlı bir duyğu.
Bilakis, cürekni biyledi qayğı,
Bilmiymen, şaymedi sağa da mensiz?


Gül, şebboy, melevşe, zanbaqman tülpan,
Cel tımıp, alaysı yuquğa dalğan.
Ay tuvup, er şeyge bir kölge salğan,
Közetliy bularnı aytuvlı Çolpan.


Talğından eşitle isaqnıñ sesi,
Külküden ziyade cırlavğa oşap.
Sanırsıñ, matemli köp künler yaşap,
Tasadan, qayğıdan qalmağan esi.


Sevdigi baqıra başqabir daldan:
-Qaydasıñ, cançığım, qaydasıñ sen? - dep.
-Qayğırma, uç da kel, mındaman men, -dep.
Baq, közüm! İbret al, sen de bu aldan.


Süymek, ya süydürmek, insannıñ işi,
Oğraşmaq bunıñçün, bir şeyden qaytmay,
Çekkenin, körgenin kimsege aytmay,-
Añlamaz bu sırını sersem bir kişi.