| “
|
- ÜZÜLGEN ÇEÇEK
- Ayt, çeçegim! Ayt sırıñnı neden qaldıñ bu alğa?
- Oğraştıñmı sen de yoqsa, sevda degen hayalğa?
- Qayda tuvdıñ, qayda öldiñ, qaydalarda büyüdiñ?
- Açılıp quvnamaz burun niçün şaytip küyüdiñ?
- Tuvğan yeriñ tavlıq, taşlıq, qayalıq ya carmedi?
- Ösken yerleriñde insan ya canavar barmedi?
- Yoqsa aqqan suv yanında öz keyfiñe östiñmi?
- Qoquğanda çeçeklerniñ epsin colun kestiñmi?
- Aylı, nurlu gecelerde oynaşqanda yıldızlar,
- Suv boyunda qoltuqlaşıp dolaşqanda caş qızlar
- Köre qalıp cettilermi, ey zavallı, başıña?
- Olar seniñ duşmanıñdır, baqmazlar közyaşıña.
- Tabiattır! Er şey dülberlikmen duşman qazanır,
- Yalñız, suvuq, çirkin bolğan, öz-özüne bazanır.
- Madam ki, sen yaraşıqsıñ em de yahşı qoquñ bar..
- Men de dermen: Ey ğaripçik! Üzülmege aqqıñ bar!
|
”
|
